Rozdział 2

Mam nadzieje , że się Wam spodoba ;)

Wszystko sobie przypomniałam…Wszyscy twierdzili ,że nie było mnie przy wypadku…wszyscy mnie okłamywali.

Przypomniałam sobie zdarzenia z tamtego dnia.

Jechaliśmy wtedy w odwiedziny do cioci …Kiedy nagle uderzyła w nas ciężarówka. Straciłam na chwilę przytomność , gdy się ocknęłam koło mnie siedział chłopak z wizji . Ujrzałam jego szmaragdowe oczy. Za nim zauważyłam Sam.

-Jesteście pewni , że nikt jej nie widział ?-usłyszałam głos ciotki.

-Nie. Sophia nic nie pamięta. – odpowiedziała przyjaciółka.

Po chwili ciszy ciocia odpowiedziała:

-Dobrze, musisz pilnować żeby nic jej się nie stało.- westchnęła –Niech z tobą zamieszka, powiedz jej ,że rodzice zginęli w wypadku a ona w tym czasie była z tobą. Rozumiesz ?

-Tak.

Chłopak pogłaskał mnie po policzku. Wszyscy myśleli ,że śpię.

-A co ze mną ? – usłyszałam jego głos.

Po chwili namysłu ciotka odpowiedziała :

-Musisz zniknąć.

To on . On wyciągnął mnie ze zmiażdżonego Jeepa .

Ale jakim cudem przeżyłam ? To było dziwne.

Ocknęłam  się.

Tajemniczy chłopak i ciocia nadal tam stali. Spojrzeli na mnie .

-Dlaczego mnie okłamałaś ?! – byłam wściekła- Jak mogłaś mi to zrobić ?! A ty kim jesteś ?!

-Sophia , uspokój się wszystko ci wytłumaczę. - westchnęła - To jest Luke . Kiedyś był twoim przyjacielem. Przed wypadkiem zdarzyło się dużo rzeczy których możesz nie pamiętać…Nie martw się wszystko ci wyjaśnię.

-A co z Sam ? – zapytałam.

-Ach właśnie muszę po nią jechać , Luke ci wszystko opowie.

Czułam się trochę niezręcznie , miałam zostać z mężczyzną którego prawie nie znałam.

Po chwili ciszy wreszcie się odezwał.

-Boże , Soph jak za tobą tęskniłem…

Spojrzałam na niego ze ździwieniem.

-Okey , możesz mi wreszcie wytłumaczyć o co tu chodzi ?-byłam wściekła.

Przysunął sobie krzesło i usiadł koło mnie.

-Rozumiem , że to jest dla ciebie trochę dziwne …

Przerwałam mu.

-To zwierze w kawiarni … to ty !

Dopiero teraz go poznałam.

-Tak . Jeszcze się zdziwisz jak poznasz kim ty jesteś…

Spojrzałam na niego spodełba .

-Co to miało znaczyć ?! –powiedziałam wściekła.

Po chwili przypomniałam sobie po co z nim rozmawiałam.

-Ok. Więc zacznijmy od Sam póki jej tu nie ma-powiedział spokojnie.- Hmm… nie wiem jak ci to powiedzieć.

Ciekawe co mogło być gorszego .

„Jeszcze się zdziwisz jak poznasz kim ty jesteś…”

Może jeszcze mi powie , że jestem kosmitą ? Miałam już tego dosyć i chciałam poznać prawdę . Nie cierpię zagadek.

-A więc tak… Pewnie się zastanawiasz czemu…czemu Sam się tak o ciebie troszczy.-nagle urwał.

Podniósł głowę a ja utonęłam na chwilę w jego oczach.

Dopiero teraz zauważyłam jaki jest przystojny.

Kruczoczarne kosmyki włosów opadały mu na czoło. Poczułam motyle w brzuchu.

On też mi się przyglądał.

Wziął głęboki oddech :

-A więc , Sam jest twoją …siostrą.-dokończył.